Het ongemakkelijke dagboek van Henry K. Larsen

Susin Nielsen

Een dagboek lezen als een dagboek: voor mij was ‘HET’ een hele fijne ervaring! Ik begon dit boek te lezen op 18 januari en vandaag, 1 mei, was het uit, exact zoals het geschreven is.

Het enige nadeel – vind ik althans – is dat je er op deze manier vrij lang over doet. Het boek telt 258 bladzijden en er waren kalenderdagen waarop er heel weinig of zelfs niets geschreven werd. Gelukkig kon ik mijn nieuwsgierigheid onder controle houden en keek ik niet vooruit naar wat komen zou! Volgens mij kan dit voor jeugdige lezers wel een manier zijn om de stap naar een dikker boek te zetten; iets waar de meesten toch wel prat op gaan, niet?

---

Bij de bespreking van dit boek, verwijs ik graag naar het boek ‘Het moois dat we delen’ van Ish Ait Hamou omdat ik dat in de paasvakantie las voor de rubriek ‘lezen naast de lijst’ op deze blog. Merkwaardig genoeg zijn er veel gelijkenissen: ook al spelen de verhalen zich ver van elkaar af, in een hele andere wereld, zijn de personages van andere origine, is er een leeftijdsverschil en is de schrijfstijl van de auteurs haast onverenigbaar. De overeenkomsten treffen we aan in het verhaal zelf: het zijn beide zeer menselijke, pijnlijke verhalen waarin het hoofdpersonage (en zijn verscheurde familie) een nieuw leven moeten opbouwen nadat er iets zeer ernstigs is gebeurd in zijn entourage. De personages hebben dus, op z’n minst uitgedrukt, allemaal een ‘ongemakkelijke’ weg af te leggen en in beide boeken duurt het wel vijftig bladzijden vooraleer we te weten komen wat er precies is gebeurd. De spanningsopbouw verloopt daardoor op dezelfde manier: Ish Ait Hamou spreekt in zijn boek in raadsels over een ‘onherstelbare fout’,sin Nielsen houdt het bij ‘HET’ en beiden vermengen het heden met het verleden door flashbacks.

---

Waar ik ‘Het moois dat we delen’ zou aanbrengen vanaf het vierde jaar secundair, zou ik ‘HET ongemakkelijke DAGBOEK van Henry K. Larsen’ voorbehouden aan de eerste graad. Reden daarvoor is zonder meer de ‘relativerende humor’ die Nielsen bijzonder goed weet aan te brengen en daardoor het loodzware thema toch een beetje weet te verzachten. Versta me niet verkeerd: ze lacht niet met ‘HET’, maar ze bezit de kunst om in de voortdurende strijd toch hilarische passages toe te laten. Dat is het grote verschil met Ait Hamou; hij weet dan wel te verzachten, maar op een manier waarbij humor in de verste verte niet aanwezig is.

---

Op bladzijde 183 en 184 lees je over het moment dat Henry en Farley de strijd aangaan met fruitvliegjes die zich meester hebben gemaakt van hun lockers. De beschrijving spreekt voor zich:

Achteraan in het boek staat er een interview met schrijfster Susin Nielsen waarin ze vertelt over de keuze van het thema, de vorm van het (dag)boek en wat het boek met haarzelf deed. Voor iemand als ik, die als lezer altijd geïnteresseerd is in de schrijver van het boek, werkt dat wel verhelderend.

---

Twee meeslepende boeken, waarin je de pijn van de personages zelf voelt en waardoor je beseft dat je leven van vandaag, morgen helemaal anders kan zijn!