Bestudeer je theelepeltjes
- christeldecrom
- 23 dec 2020
- 2 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 7 jan 2021
Vorige week las ik de nieuwsbrief van de 'Stedelijke Academie Beeldende Kunst Herentals' en deze eindigde met een verwijzing naar het essay 'Bestudeer je theelepeltjes' van Bernard Dewulf (°1960, dichter) dat op 14 november 2020 verscheen in De Standaard. De titel sprak mij enorm aan en haastig ging ik op zoek naar het artikel.
Dit zijn onze theelepeltjes. Gewone theelepeltjes, zal je denken, maar niets is minder waar. Ik erfde ze van mijn grootvader, mijn peter... Ze blinken nog steeds en af en toe lepelen we in het bodemloze vat dat herinneringen heet!
Bij het lezen van het artikel kwam ik er al snel achter dat de titel bij mij andere gedachten opriep dan die van de schrijver, al waren er ook zeer fijne raakvlakken!
Paul Klee (1879 - 1940, kunstschilder) was mij nog maar vaag bekend en bij het gedetailleerder bekijken van zijn werken, kwam de gedachte aan een verfdoos spontaan in mij op. De vergelijking van 'zijn verfdoos' en 'ons kot' in deze coronatijd, was dan ook snel duidelijk. Via George Orwell (1903 - 1950) en zijn 'some are more equal than others' maakt Dewulf hierbij nog een extra link naar Goethes 'Pas in de beperking blijkt de meester' (1749 - 1832, schrijver) en van der Rohes 'Less is more' (1886 - 1969, architect). Persoonlijk zou ik hier 'het kleine goede' van filosoof Levinas nog aan durven toe te voegen. Ze delen allemaal de gedachte van het grootse in het kleine, een zeer sterke gedachte die velen onder ons het laatste jaar heeft beziggehouden. En dat is maar goed ook, want in deze tijd van begrenzing en isolement, is toewijding aan het essentiële en aan de ander van onschatbare waarde!
Het is echter niet de bedoeling van de schrijver om deze gedachte te romantiseren, want hij is er zich terdege van bewust dat 'de verfdoos' vaak de meubels moet redden door haar kleur, verbeelding en structuur.
De eindeloze combinatiemogelijkheden met kleuren, zorgen voor een zekere oneindigheid en sterke verbeelding, en dit ondanks het kleine pallet in de vaste structuur van de verfdoos.
Als we uitgaan van de eerdere vergelijking tussen ons huis en een verfdoos, biedt dit in deze coronatijd heel wat (noodgedwongen) mogelijkheden door zuivere waarneming en het afluisteren van alles en iedereen binnen ons handbereik. Ik noem het 'kijken naar wat we allang niet meer zien'. Deze opdracht - die we trouwens als tip meekrijgen van de Franse schrijver Georges Perec (1936 - 1982) - is nodig om de schoonheid, de oneindigheid en de schat van de verfdoos opnieuw te zien en dus
te focussen op het essentiële en de ander, met de nadruk op mensen, naasten en geliefden.
Persoonlijk zou ik dit formuleren als 'bijzonder veel aandacht geven aan' waardoor er zich over de grenzen van onze beperkingen heen een 'vergeten' wereld heropent.
Een wereld van woorden, stilte, gevoelens, betekenis, verwondering, verbinding, hechting, verbazing, betovering, verbeelding, tijdloosheid en dankbaarheid ...
om de glans op mijn theelepeltjes....
Comments