The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring

U leest het goed! Ik ben uit mijn koppigheid getreden en heb na vele jaren al mijn moed bijeen geraapt om een film van dit genre te bekijken. Het is voor mij eerlijk gezegd moeilijk om deze verzonnen geschiedenis te begrijpen en te onthouden, maar ik probeer het hier toch naar best vermogen neer te schrijven.

De hobbit Frodo erft ‘The Ring of Power’ van zijn oom Bilbo die de ring vond in een grot. Voordien was Gollum de bezitter van zijn "precious” (zo noemde hij de ring), daarvoor Isildur en nog eerder Sauron. De ring is gesmeden in Mount Doom en is het ultieme wapen van de kwaadaardige Sauron om de wereld, Middle-earth genaamd, in duisternis te hullen en in zijn macht te krijgen. Frodo moet noodgedwongen op queeste gaan om de ring te vernietigen in Mount Doom – dat is de enige plek waar dat kan gebeuren.

Lord of the Rings is een verfilming uit 2001 van het eerste boek van J.R.R. Tolkien door filmmaker Peter Jackson. Deze laatste kennen we ondertussen ook van King Kong en They shall not grow old. De film is extra lang, mede door de aftiteling met prachtige muziek van Enya die ik onmiddellijk herkende. Jackson veroverde 17 Oscars met The Lord of the Rings trilogie, wat sowieso al een reden op zich is om de film te gaan bekijken. Het is bovendien vrij uitzonderlijk, denk ik, om oudere films terug te kunnen zien in de cinemazaal en het is puur uit vooroordeel dat ik nooit eerder heb toegegeven aan het genre fantasy.

Het verhaal begint in een sprookjesachtige omgeving met hobbits en tovenaar Gandalf. Deze idyllische opzet staat in schril contrast tot de duistere krachten waardoor de personages belaagd worden. Eenmaal de queeste begonnen, slaagt Jackson erin de verdeeldheid in het reisgezelschap goed weer te geven, maar ook de trouw van Sam aan Frodo wordt heel mooi verbeeld. Ik werd dan ook constant emotioneel heen en weer gesleurd: sympathie voor de hobbits op kop en afkeer van de duistere, gewelddadige elementen. Wat mij sterk is bijgebleven, zijn de wijze woorden van Gandalf, waaronder vooral “All we have to decide is what to do with the time that is given us” en zijn toewijding aan de missie.

Al bij al is mijn besluit dat – deze sprookjesfilm voor grote mensen - zeker niet tegenviel en dat er toch enige nieuwsgierigheid is overgebleven om ook de 2 volgende films nog op mijn programma te zetten. Als ik naar dit succesverhaal kijk en zie wat er allemaal van merchandising bestaat, dan twijfel ik er niet aan dat er een hele schare van mijn toekomstige leerlingen, vertrouwt zal zijn met dit soort films of de geschreven versie ervan. En zo ben ik nu toch een beetje mee in hun interessewereld.