Misschien eens zonder ironie

De mail met de theatertip van de Warande kon niet op een beter moment binnenvallen. In één klik zat ik in de voorstelling van KAAIMAN & Vielleicht.

Een korte toelichting:

KAAIMAN biedt acteeropleidingen aan voor jongeren tussen 11 en 19 jaar.

Professionele theatermakers gaan aan de slag met het talent en de verwachtingen van jongeren rond theater. Ze vertrekken vanuit het

principe dat alles mogelijk is. KAAIMAN is actief in de Warande en werkt ook samen met Theater Stap. https://www.warande.be/pQZzvcl/kaaiman (foto: kaaiman.org)

“Vielleicht is een collectief dat bestaat uit theatermakers Gilles Van Hecke en Mathias Van der Goten. Ze maken voorstellingen die vanuit een narratief de verdwaalde individuen van de samenleving op toneel brengen.” tekst: https://www.vielleicht.be/over

foto: GVA

Het verhaal:

Vier KAAIMANjongeren nemen je in het eerste deel mee in hun leefwereld. De acteurs worden geprojecteerd op vier sobere decorstukken: een tafel, een kast, een bed en een muur van verhuisdozen. Op deze manier wordt de afstand tussen de spelers en het publiek nog groter dan hij al is: de theaterzaal is leeg, het publiek kijkt thuis vanop afstand en bovendien zijn de personages zelf ook niet eens live aanwezig. De symbolische ruimte is daarmee perfect ingevuld.

De opstelling staat voor het nieuwe appartement van Olgar die vanavond zijn housewarmingparty geeft. Olgar – underdog en duidelijk protagonist – staat op een nieuw punt in zijn leven en wil dat delen met zijn ‘vrienden’. Mondjesmaat laten ze echter weten dat ze niet aanwezig kunnen zijn door ziekte; de link naar corona wordt zonder woorden gelegd. Volgens mij lijden ze eerder aan hoogmoed dan aan corona, wat achteraf hun redding blijkt te zijn. In dit eerste deel wordt er veel gepraat over de afwezigen en waar ze toch blijven en zien we hoe de 4 acteurs hier mee omgaan. De manier waarop zij reageren in hun 'zoektocht' naar en gebrek aan verbinding, legt hun eigen karakter en wezen bloot. Zo maken we – in een chaotisch geheel van geluid en lichteffecten - kennis met vier herkenbare types: de eerder rebelse Eva, de omhooggevallen Anemoon, underdog Olgar en zijn zus Ola die voor mij het moeilijkst te beschrijven is. ‘Bitter’ en ’klassiek’ zijn wellicht de woorden die het dichtst bij haar type in de buurt komen.

Op het moment dat het gezelschap besluit om er ondanks alles samen een gezellige avond van te maken, gaat de antagonist – hier het natuurelement onweer – met hen aan de haal. In deel twee van dit luchtige treurspel spreken de vrienden hun familie en vrienden toe in hun eigen afscheidsviering. Dit is eigenlijk de omgekeerde gang van zaken en ik vraag me af of dit misschien net wél ironie is?! Voor het publiek zit het nadenken erop nu de vier persoonlijkheden hun boekje zelf opendoen. Lees zeker ook het onderstaande artikel in Gazet van Antwerpen

https://www.warande.be/cms_files/File/20210410_Gazet-van-Antwerpen-Kempen_p-29.pdf

Dit genre jeugdtheater past perfect in de huidige tijdsgeest. Ik mag daarbij niet omkijken naar mijn jonge jaren, want dan haak ik af, maar dat wil ik niet. Dat is meteen ook de reden waarom ik zo benieuwd ben naar de live voorstelling van april 2022. Daarin gaat het gezelschap voor een live publiek in dialoog met hun eigen videobeelden. Ik ben benieuwd naar wat die extra dimensie zal doen met de spelers en hun publiek! Mocht ik de kans krijgen om die voorstelling in klasverband bij te wonen, dan zeg ik zeker geen nee.